Έννοια της αίρεσης (τι είναι, έννοια και ορισμός)

Τι είναι η αίρεση:

Η αίρεση θεωρείται ως αντίθεση σε μια ομάδα ή ένα σύνολο ιδεών που διατηρούνται σε σχέση με εκείνες τις πεποιθήσεις που έχουν θεωρηθεί αμετάκλητες και αμετάβλητες από μια ομάδα ανθρώπων σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή ηλικία.

Υπάρχει γενικά ένα θρησκευτικό ιδεώδες που βασίζεται στην επιβολή ενός δόγματος, μιας φιλοσοφίας, ενός δόγματος, μιας πίστης, το οποίο πρέπει να γίνεται σεβαστό χωρίς παρατήρηση από τους πιστούς του. Όποιος αποκαλύπτει τον εαυτό του, σηκώνεται ή αντιτίθεται σε αυτά τα ιδανικά λέγεται ότι ασκεί αίρεση.

Η αίρεση δίνεται από μια αντίθεση, επειδή προκύπτει μια διαφωνία σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο δύο ή περισσότερες ομάδες κατανοούν την αλήθεια του ανθρώπου, κατάλαβαν αυτήν την αλήθεια ως μια πτυχή της φιλοσοφίας, καθώς ορισμένες θα πάνε περισσότερο για λόγους και επιστήμη και άλλα για την επιστήμη και την εμπειρία.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αίρεση λέγεται ότι είναι μια τάση, θεωρία ή πεποίθηση ότι, παρά το ότι είναι καινοτόμο, επιδιώκει μόνο να αντικρούσει το δόγμα ή την πίστη των πιστών μιας συγκεκριμένης θρησκείας ή αίρεσης.

Οι αιρέσεις εμφανίστηκαν σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας λόγω της εκούσιας άρνησης ή πρόκλησης μιας ή περισσότερων επιβεβαιώσεων της Πίστης. Λόγω της θεολογικής και πολιτικής τους σημασίας, οι αιρέσεις που σχετίζονται με τη φύση και την αποστολή του Χριστού, στην ελευθερία διακρίνονται του ανθρώπου και της δράσης της χάριτος, για τη λειτουργία και τη συγκρότηση της Εκκλησίας, μεταξύ άλλων σημείων.

Σε σχέση με τα παραπάνω, από τον 4ο αιώνα και μετά τα οικουμενικά συμβούλια έγιναν το κύριο εκκλησιαστικό όργανο για την καταδίκη των αιρέσεων, και από τον 16ο αιώνα η δογματική επαγρύπνηση ασκήθηκε από την Ιερή Συνέλευση της Εξέλιξης, που ονομάζεται Ιερό Γραφείο από τότε. το έτος 1908, και το δόγμα της πίστης από το 1965.

Από την άλλη πλευρά, η λέξη αιρετικός αναγνωρίζει ένα πρόσωπο που πρεσβεύει μια αίρεση, δηλαδή ότι θέτει ορισμένα ερωτήματα, κάποια φιλοσοφική διατριβή, ή θρησκευτικών πεποιθήσεων μέσα από ένα εντελώς αμφιλεγόμενο και καινοτόμο ιδέα.

Ο αιρετικός είναι το άτομο που αποκαλύπτεται ενάντια στις αρχές ή τα δόγματα μιας συγκεκριμένης θρησκείας, πολιτισμού ή αίρεσης, που το κάνει ή τον χαρακτηρίζει ως αιρετικό άτομο, λόγω της αντίθεσής του στους άλλους.

Ετυμολογικά, η λέξη αίρεση είναι ελληνικής προέλευσης "hairesis" που σημαίνει "επιλογή".

Αίρεση στη Βίβλο

Η αίρεση, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι ένα δόγμα που είναι εντελώς αντίθετο με τα δόγματα της Εκκλησίας. Ο όρος αίρεση παρατηρείται στη Βίβλο, σε μερικούς στίχους όπως:

• «Αλλά υπήρχαν και ψεύτικοι προφήτες μεταξύ του λαού, καθώς θα υπήρχαν ψεύτικοι δάσκαλοι ανάμεσά σας, οι οποίοι θα εισαγάγουν κρυφά καταστροφικές αιρέσεις, και μάλιστα θα αρνηθούν τον Κύριο που τους έσωσε, αντλώντας από τον εαυτό τους ξαφνική καταστροφή». (Πέτρος 2: 1) "Γιατί πρέπει να υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσά σας (" haireseis "), έτσι ώστε αυτοί που έχουν εγκριθεί να γίνουν εμφανείς ανάμεσά σας." (Κορινθίους 11:19).

Χριστολογικές αιρέσεις

Οι Χριστολογικές αιρέσεις είναι ιδέες ή δόγματα σχετικά με τον Ιησού Χριστό που είναι αντίθετες με τις διδασκαλίες της Καθολικής Εκκλησίας. Μερικά από αυτά τα δόγματα είναι: Μεταξύ άλλων, ο Δοκετισμός, ο Υιοθετισμός, ο Εβιονισμός, ο Αριανισμός, ο Απολλωνισμός, ο Μονοθελισμός, ο Μονοφυσισμός, ο Νεστοριανισμός.

Η αίρεση στο Μεσαίωνα

Κατά τον Μεσαίωνα, κατά τη διάρκεια της Εξέτασης, ο Καθολικός άρχισε να αισθάνεται ότι οι βάσεις και οι αρχές του επηρεάζονταν και απειλούνταν από εκείνους που επέκριναν τις διδασκαλίες και τα ιδανικά του, καθώς και την αμφισβήτηση των Αγίων Γραφών, δηλαδή όταν ένας πόλεμος και διώξεις εναντίον από αυτούς που είναι ύποπτοι για αίρεση, αυτό το κίνημα καθοδηγείται από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ τον 13ο αιώνα, ιδρύοντας το Δικαστήριο του Ιερού Γραφείου της Εξέτασης.

Εκείνη την εποχή, δημιουργήθηκε ένα θρησκευτικό δικαστήριο που ήταν στενά συνδεδεμένο με την Κρατική Δύναμη, για τον οποίο αγωνίστηκε επίσης κατά της παρανομίας λόγω της συμμαχίας που υπήρχε μεταξύ του Κράτους και της Καθολικής Εκκλησίας.

Οι ύποπτοι τιμωρήθηκαν σοβαρά, βασανίστηκαν για να ομολογήσουν τις «ακάθαρτες πράξεις» τους και στη συνέχεια κρεμάστηκαν ή κάηκαν ζωντανά για να «εκδιώξουν τους δαίμονες» που είχαν στο σώμα τους για να πραγματοποιήσουν τέτοιες πράξεις αίρεσης.

Το Bull Gratia Divina το 1656 ορίζει την αίρεση ως "η πίστη, η διδασκαλία ή η υπεράσπιση των απόψεων, των δογμάτων, των προτάσεων ή των ιδεών που έρχονται σε αντίθεση με τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, των Αγίων Ευαγγελίων, της παράδοσης και του μαστεστρίου."

Όποιος διαπράξει πράξεις αίρεσης, μπορεί να επιβεβαιωθεί, ότι διέπραξε επίσης ή θα μπορούσε να προκαλέσει τραυματισμό ή / και βλασφημία, αφού μπορούσε προφορικά ή με τις πράξεις του να προσβάλει όλα όσα τιμάται ή ειδωλοποιείται από μια θρησκεία, αυτό το δόγμα, αυτή τη θεωρία, αυτή την πίστη Μπορεί να επηρεαστεί από τις εν λόγω αιρετικές πράξεις, καθώς τα λόγια ή οι πράξεις του θα μπορούσαν να προσβάλουν τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια που ήταν δημόσιο έγκλημα κατά του Θεού.

Το τέλος αυτής της δίωξης ξεκινά τη σκληρή διαδικασία μετά τη Γαλλική Επανάσταση μετά την κατάργηση της βλασφημίας, όταν κατάφεραν να αναπτύξουν ελευθερία θρησκείας και λατρείας, καθώς και ελευθερία του Τύπου.