Η έννοια του νεοφιλελευθερισμού (τι είναι, έννοια και ορισμός)

Τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός:

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική-οικονομική θεωρία που υιοθετεί το δόγμα του κλασικού φιλελευθερισμού και την επαναφέρει στο τρέχον καπιταλιστικό σχέδιο υπό πιο ριζοσπαστικές αρχές.

Η λέξη, ως τέτοια, είναι ένας νεολογισμός που σχηματίζεται από το συνθετικό στοιχείο «neo-», που προέρχεται από τα ελληνικά και σημαίνει «νέο», το λατινικό ουσιαστικό liberālis , και το επίθημα που σχετίζεται με το δόγμα ή το σύστημα «-ism "

Προέλευση του νεοφιλελευθερισμού

Ο νεοφιλελευθερισμός προκύπτει ως αντίδραση στην παρέμβαση του κράτους ως εγγυητή μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης (δηλαδή, του κράτους πρόνοιας), και παραμένει ευχαριστημένο από τα δεινά της καπιταλιστικής οικονομίας του 20ού αιώνα, ιδίως εκείνων που καταγράφηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1920. και αυτή της δεκαετίας του 1970.

Για τον νεοφιλελευθερισμό, το κράτος πρέπει να εκπληρώνει μόνο τις θεμελιώδεις λειτουργίες του ως κυβερνητικό όργανο στην οργάνωση της κοινωνίας, έτσι ώστε να αντιτίθεται στην παρέμβασή του στη λειτουργία της οικονομίας, προκειμένου να διατηρήσει τους κανονισμούς και τους φόρους στο εμπόριο και χρηματοδότηση.

Αυτό το δόγμα ευνοεί την ιδιωτικοποίηση εταιρειών και υπηρεσιών που ήταν στα χέρια του δημόσιου τομέα, υπό την προϋπόθεση ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι πιο αποτελεσματικός. Είναι υπέρ της μείωσης των κοινωνικών δαπανών, της προώθησης του ελεύθερου ανταγωνισμού, των μεγάλων εταιρειών και της αποδυνάμωσης και της αποσύνθεσης των συνδικάτων.

Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί ότι η οικονομία είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης ενός έθνους, επομένως, πέραν του ότι θεωρεί ότι όλες οι πτυχές της ζωής μιας κοινωνίας πρέπει να υπαχθούν στους νόμους της αγοράς, υπερασπίζεται το ελεύθερο εμπόριο για να προωθήσει μεγαλύτερη δυναμική στην οικονομία, η οποία, θεωρητικά, θα πρέπει να παράγει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και υλικό πλούτο.

Κύριοι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού

Οι κύριοι ιδεολόγοι και υποστηρικτές του ήταν οι Friedrich August von Hayek και Milton Friedman, οι οποίοι το πρότειναν ως εναλλακτικό μοντέλο για τη διάσωση της οικονομίας του 20ού αιώνα.

Οι πολιτικοί ηγέτες του μεγέθους του Ronald Reagan, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Margaret Thatcher στο Ηνωμένο Βασίλειο ή ο Augusto Pinochet, στη Χιλή, ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στις αντίστοιχες χώρες τους. Ωστόσο, σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα ιδεολογικά ρεύματα στη Δύση, εκ των οποίων το πρότυπο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση

Ο νεοφιλελευθερισμός γνώρισε μια παγκόσμια επέκταση τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η οποία συνδυάστηκε με την άνοδο της παγκοσμιοποίησης ως μια οικονομική, τεχνολογική και κοινωνική διαδικασία που θα παράγει έναν πιο αλληλένδετο και διασυνδεδεμένο κόσμο σε επίπεδο αγορών, κοινωνιών και πολιτισμών..

Η επέκταση του καπιταλιστικού συστήματος ως προϊόν της πτώσης των κομμουνιστικών οικονομιών, μαζί με τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού, όπως ο περιορισμός της κρατικής παρέμβασης στις εμπορικές σχέσεις και η αντίθεση σε κανονισμούς και τιμολόγια, όλα στο πλαίσιο του καθεστώτος της ελεύθερης αγοράς, δημιουργεί μια παγκόσμια οικονομική μονάδα, με όλο και πιο ανοιχτά σύνορα και ολοένα και μεγαλύτερες κοινές αγορές, χαρακτηριστικές μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Υπάρχουν συζητήσεις σχετικά με το εάν η παγκοσμιοποίηση είναι προϊόν νεοφιλελευθερισμού ή αντίστροφα, αν και η αλήθεια είναι ότι η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για τον νεοφιλελευθερισμό, γι 'αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι είναι συμπληρωματικές διαδικασίες.

Χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού

Ο νεοφιλελευθερισμός προσφέρει ορισμένες συστάσεις σε ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες για να επιτύχουν μεγαλύτερη κατανομή του πλούτου που, σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, εγγυάται μια κατάσταση ατομικής και συλλογικής ευημερίας. Μεταξύ των μέτρων που χαρακτηρίζουν αυτό το οικονομικό μοντέλο, ξεχωρίζουν τα ακόλουθα:

• Ελευθέρωση του εμπορίου: Ο νεοφιλελευθερισμός προτείνει την εξάλειψη ή τη χαλάρωση των εμπορικών περιορισμών, ειδικά εκείνων που σχετίζονται με την κινητικότητα του κεφαλαίου και εξαιρουμένων εκείνων που έχουν σχέση με την ιδιοκτησία και την ασφάλεια. Ελεύθερη αγορά: ως αποτέλεσμα της απελευθέρωσης των εμπορικών κανόνων και της ελάχιστης ή καθόλου κρατικής παρέμβασης, η αγορά, σε ένα νεοφιλελεύθερο περιβάλλον, λειτουργεί βάσει του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης, στην οποία οι τιμές συμφωνούνται αποκλειστικά μεταξύ αγοραστών και πωλητές. Αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές: αυτά τα μέτρα θα περιλαμβάνουν τη μείωση των δημοσίων δαπανών, τη μείωση των φόρων επί της παραγωγής και την αύξηση των φόρων κατανάλωσης, μεταξύ άλλων κανόνων. Ευελιξία στην εργατική νομοθεσία: με αυτό, επιδιώκεται οι εταιρείες να δημιουργήσουν τις δικές τους παραμέτρους σχετικά με την πρόσληψη εργαζομένων, προσαρμόζοντας τους κανόνες σύμφωνα με τις ανάγκες του οργανισμού. Αυτό το σημείο υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες κριτικές για το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Νομισματικές πολιτικές κατά της υποτίμησης: υπό αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός προτείνει τον περιορισμό της προσφοράς χρήματος (τα χρήματα που διατίθενται στην οικονομία μιας χώρας) και την αύξηση των επιτοκίων για την αποφυγή υποτίμησης του νομίσματος. Ιδιωτικοποίηση δημόσιων εταιρειών: το μέτρο αυτό αποσκοπεί στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στη μείωση της γραφειοκρατίας και στην αύξηση των επιπέδων απόδοσης στην παραγωγή και παροχή δημόσιων υπηρεσιών.

Δείτε επίσης:

• Χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού. Ιδιωτικοποίηση.

Κριτικές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου

Για τους κριτικούς του νεοφιλελευθερισμού, υπάρχουν διάφοροι σχετικοί λόγοι για τους οποίους το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο, ειδικά για λόγους κοινωνικής φύσης. Για τους επικριτές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, οι πρακτικές που προτείνει στοχεύουν μόνο στο όφελος των δημιουργών πλούτου, αποφεύγοντας την ευημερία του υπόλοιπου πληθυσμού.

Πρώτον, η απουσία κανόνων για τους δημιουργούς πλούτου μπορεί να προκαλέσει τη διεύρυνση του κοινωνικού χάσματος, καθώς θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέους κανόνες που δημιουργούν ανισορροπίες στη σχέση μεταξύ κράτους και εταιρειών, με αρνητικές συνέπειες για τον πληθυσμό.

Με την ίδια σειρά, η ευελιξία όσον αφορά τις συμβάσεις εργασίας μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για τους εργαζομένους: μειονεκτικές συμβάσεις, χαμηλοί μισθοί, απουσία ή περιορισμοί των οικονομικών παροχών κ.λπ.

Η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών μπορεί να μεταφραστεί σε υψηλότερα ποσοστά για τον πληθυσμό, γεγονός που μπορεί να βλάψει τους πιο ευάλωτους τομείς. Επιπλέον, για τους κριτικούς του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, δεν είναι συνετό οι ιδιωτικές εταιρείες να έχουν έλεγχο σε ευαίσθητες περιοχές του κράτους (τηλεπικοινωνίες, φόροι, υπηρεσίες ταυτότητας κ.λπ.)

Η μείωση των φόρων για τις μεγάλες πρωτεύουσες θα περιόριζε τη δράση του κράτους, εξαντλώντας έναν από τους κύριους πόρους του για τη δημιουργία και τη διατήρηση κοινωνικών προγραμμάτων.

Ο νεοφιλελευθερισμός στο Μεξικό

Στο Μεξικό, ο νεοφιλελευθερισμός εμφανίστηκε στη δεκαετία του '80, σε ένα σενάριο οικονομικής κρίσης, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Miguel de la Madrid Hurtado, ο οποίος ξεκίνησε την εφαρμογή μιας σειράς νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που θα χαρακτηριζόταν από την ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών, συρρίκνωση του κράτους, μείωση των δημοσίων δαπανών και άνοιγμα της οικονομίας, που διακρίνεται από το κίνητρο για επένδυση ξένου κεφαλαίου, την εισαγωγή πολυεθνικών εταιρειών στη χώρα κ.λπ.

Οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, που επιβάλλονται τόσο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και από την Παγκόσμια Τράπεζα, θα συνεχιστούν από τον Carlos Salinas de Gortari και τους διαδόχους του στο κεφάλι του Μεξικού Κράτους, το οποίο θα οδηγήσει στο Μεξικό να υπογράψει τη Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά τη δεκαετία του 1990 και να παραχωρήσει αυτονομία στο Banco de México, μεταξύ άλλων μέτρων.